این تشکل صنفی با اشاره به اینکه «مختصات فعلی، آشکارا با زمانی که آغاز به کار کردیم متفاوت است» تمرکز بیانیه را بر «چگونگی ادامه فعالیت صنفی در شرایط کنونی» خواند.
نویسندگان با اشاره به تغییر شیوهنامه انضباطی و آییننامه شوراهای صنفی حین خیزش انقلابی مردم ایران نوشتند: «وزارت علوم با تدوین قوانین آشکارا ضد دانشجویی، راه سرکوب را بر هر شکلی از فعالیت و زیست دانشجویی در دانشگاه هموار کرد.»
به گفته آنها، تغییر آییننامه و تبدیل تشکلها به «شوراهای صنفی-رفاهی»، اختیار شورا در سطوح تصمیمگیری را از بین برده و آن را به نهادی برای انجام کارهای خرد دانشگاهی کرده است.
یکی از اساسیترین کارکردهای اختیاراتی که این بیانیه از آنها نام میبرد، مداخله مستقیم دانشجویان در تصمیمهای دانشگاه در مورد امور دانشجویی است که با آییننامه جدید، از آنها «سلب» شده است.
از سوی دیگر آییننامه با منع شوراهای صنفی از هر شکل فعالیتی که وزارت علوم و کمیتههای دانشگاه بتوانند آن را با عنوان «سیاسی» تفسیر کنند، دست دانشگاه را برای زدن برچسب «تخلف» به اعضای شورا و ممانعت از کنش صنفی جدی آنها باز کرده است.
شورای صنفی دانشجویان دانشگاه تهران در ادامه یادآور شد: «اما انگار حتی وضع چنین محدودیتهایی کافی نبود چرا که در انتخابات اولین دوره از شوراهای صنفی-رفاهی، شاهد رد صلاحیت گسترده، مبهم و ناروشن کاندیداها بودیم.»
رد صلاحیتی که به گفته نویسندگان بیانیه، نمایانگر «هراس» زیاد روسای دانشگاه از وجود هر شکلی از فعالیت صنفی در دانشگاه تهران است.
نویسندگان بیانیه همچنین با اشاره به دو موضوع «ضرورت فعالیت صنفی» و «دورنمای» آن در شرایط «اختناق و سرکوب» کنونی، تاکید کردند برای فهم چگونگی ادامه فعالیت صنفی، باید بر ویژگیهای سلب شده از شورا همچون مفهوم «مداخله مستقیم دانشجویان» در تصمیمهایی که بر زندگی دانشجوییشان تاثیر میگذارند، دست گذاشت.
به گفته آنها باید در کنار این ویژگیها بر «سیال بودن» فعالیت صنفی هم تاکید کرد و اگر امکان کنشگری در قالب شورای صنفی به دلیل بنبستها ناممکن شد، به سوی «ساختارهای جدید و خلاقانهای» گام برداشت که ویژگیهای اساسی فعالیت صنفی را هم حفظ میکنند.
در ادامه این بیانیه همچنین آمده است: «اگرچه اکنون میخواهند دستهایمان را کوتاه کنند اما فعالیت صنفی، روح جنبش دانشجویی است و حرکت در راستای محدود یا معیوب کردنش، تلاشی مذبوحانه و نزاع با مدنیترین نمونه تشکلیابی و ابراز وجود برای به چنگ آوردن حقوق اولیه زیست دانشجویی به شمار میرود.»
شورای صنفی دانشجویان دانشگاه تهران خطاب به مسوولان وزارت علوم و دانشگاه نوشت: «نوید میدهیم فعالیت صنفی محدود به ساختارهای بیپایه و اساستان نخواهد ماند تا هر وقت که میل همایونی شما هراس و لرزه بر تنش افتاد، آن را سرکوب کنید.»
آنها در پایان این بیانیه تاکید کردند: «مسیری که در آن قدم گذاشتهاید نهتنها ما را دلسرد نکرده، بلکه دلیلی شده است که بر قدمهای خود به سمت آرمانهایمان حتی استوارتر هم باشیم.»
