تحلیل

در حالی‌که اسرائیل دهه‌هاست ایران را با دقت رصد می‌کند، مردم ایران همچنان تصویری مبهم، ساده‌انگارانه و ایدئولوژیک از اسرائیل دارند؛ موضوعی که نتیجه ناآگاهی‌ای نظام‌مند و سیاست‌زده است.

نیویورک‌تایمز در مقاله‌ای مواردی از اطلاعات نادرست درباره جنگ ۱۲ روزه را گردآوری و به نقل از کارشناسان خود جنگ روانی در خلال جنگ ۱۲ روزه و پس آن را به دلیل استفاده از فناوری‌های نوظهور، بی‌سابقه توصیف کرده است.

با پایان جنگ ۱۲روزه، انتظار می‌رفت آرامشی نسبی بر فضای ایران حکم‌فرما شود. اما آنچه در عمل رخ داده، زنجیره‌ای از انفجارهای مهیب در نقاط مختلف کشور است.

با گسترش طرح‌های دسترسی محدود به اینترنت در ایران، اینترنت طبقاتی از یک ایده حاشیه‌ای به واقعیتی نگران‌کننده تبدیل شده است. در حالی‌که مقامات رسمی آن را انکار می‌کنند، شواهد از اجرای عملی تفکیک دسترسی برای گروه‌های خاص خبر می‌دهند.

پس از جنگ ۱۲ روزه و آتش‌بس میان جمهوری اسلامی و اسرائیل، صدها شهروند در ایران با پرونده‌ساری نهادهای امنیتی و قضایی در خطر صدور احکام سنگین مانند اعدام قرار دارند. این گزارش راهنمایی عملی برای کسانی است که می‌خواهند در برابر سرکوب بایستند و برای نجات جان بازداشت‌شدگان تلاش کنند.

«تهران، کنارت»(با نام بین‌المللی «تهران، نمایی دیگر»)، دومین فیلم علی بهراد در پنجاه و نهمین دوره جشنواره کارلووی‌واری- مهمترین و بزرگ‌ترین جشنواره اروپای شرقی و مرکزی- به نمایش درآمد.

با تشدید تنش و درگیری نظامی میان جمهوری اسلامی و اسرائیل در جنگ ۱۲ روزه، حکومت ایران این شرایط را «نقطه عطف» خواند و نهادهای امنیتی اعلام کردند به سرعت مقابله با «نفوذ اطلاعاتی دشمن» را آغاز کرده‌اند. با این اقدامات، فضای امنیتی کشور وارد وضعیت تازه‌ای شده است.

در روزهایی که تصاویر تکان‌دهنده اخراج مهاجران افغانستانی از ایران فضای رسانه‌ای را پر کرده است، کودکانی را می‌بینیم که گرسنه و تشنه در گرمای تابستان از مرز عبور داده می‌شوند، زنانی که بی‌سرپناه رها شده‌اند و خانواده‌هایی که حتی فرصت بازپس‌گیری پول پیش خانه‌هایشان را نداشته‌اند.

خبرگزاری دولتی ایرنا مصاحبه‌ای یک ساعت و چهل دقیقه‌ای با محمدجواد ظریف داشته است. در بخشی از مصاحبه، مدیر خبرگزاری دولت از او درباره عملکرد دولت پزشکیان پرسید. ظریف گفت: «بله، آقای پزشکیان وسط جنگ، با وجود اینکه اسمش در فهرست ترور بود، فرار نکرد و رفت بین مردم.»

حمله اخیر اسرائیل به مراکز نظامی جمهوری اسلامی، بار دیگر شکاف عمیق میان وطن‌دوستی واقعی و دفاع از رژیم به نام وطن را آشکار کرد.

پژوهشگران با بررسی آثار کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان دریافتند کتاب‌های کودک در دهه ۶۰ نقش مهمی در انتقال کلیشه‌های جنسیتی ایفا می‌کردند.

متأسفانه، تمامی شواهد و قرائن حکایت از آن دارند که جمهوری اسلامی ایران بار دیگر کشور و مردم را به‌سمت جنگی دیگر با اسرائیل سوق می‌دهد.

در حالی که حمایت از طرح «دو دولت در یک سرزمین» به نقطه اشتراک میان اروپا، دولت ترامپ و کشورهای عربی تبدیل شده، جمهوری اسلامی همچنان با موضعی ایدئولوژیک و سلبی در برابر آن ایستاده است.

در ایران، جایی میان نگاه‌های خاموش و واژه‌های بلعیده‌شده، جامعه‌ای ایستاده است که نفس می‌کشد، زنده است، و حتی اگر سخن نمی‌گوید، می‌بیند، می‌فهمد، مبارزه می‌کند، زندگی می‌کند. این زیست خاموش، اگرچه بی‌صدا، اما نشانگر نوعی «پایداری فرهنگی»‌ است.

در پی آتش‌بس در جنگ ۱۲ روزه با اسرائیل، جمهوری اسلامی از هم‌سرایی سرود «ای ایران» گرفته تا خواندن اشعار سیمین بهبهانی به نمادهای ملی بازگشت. اما این بازگشت، مصادره‌ای نمادین و ابزاری است و در تضاد با تاریخی از سانسور و حذف همان میراث فرهنگی.

در حالی که ایران هنوز با پیامدهای حملات اخیر آمریکا و اسرائیل مواجه است، وال‌استریت ژورنال نوشت ترامپ در دیدار با نتانیاهو گفته ترجیح می‌دهد از راهکار دیپلماتیک برای مهار برنامه هسته‌ای ایران استفاده شود، اما در صورت تلاش تهران برای ساخت بمب، با حملات اسرائیل مخالفتی نخواهد داشت.

جنگ، بازی قدرت‌ها نیست؛ فاجعه‌ای انسانی است. جنگ یعنی ویرانی، یعنی فروپاشی. اما صرف اعلام مخالفت با جنگ کافی نیست. پرسش بنیادین این‌جاست: چه کسانی و با چه اقداماتی زمینه‌ساز شروع دوباره جنگ می‌شوند؟

در پی حملات گسترده اسرائیل به تاسیسات هسته‌ای ایران در عملیات «طلوع شیران»، نشریه فارن پالیسی در تحلیلی نوشت که این حمله، نه تنها ضربه‌ای سخت به برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی وارد کرده، بلکه فرصتی تاریخی برای بازسازی نظم منطقه‌ای در خاورمیانه پیش روی آمریکا و اسرائیل گشوده است.