نیری در مصاحبهای که به تازگی در وبسایت «مرکز اسناد انقلاب اسلامی» منتشر شد درباره اعدامهای تابستان ۶۷ گفت: «آن برهه شرایط ویژهای بود، وضع مملکت بحرانی بود، یعنی اگر قاطعیت امام نبود شاید اصلا وضعیت طور دیگری بود، شاید اصلا نظام نمیماند.»
در تابستان ۶۷ به فرمان روحالله خمینی چند هزار زندانی سیاسی در زندانهای ایران مخفیانه اعدام و در گورهای جمعی دفن شدند.
ریاست «هیات مرگ»، کمیتهای که درباره سرنوشت زندانیان تصمیم میگرفت، با حسینعلی نیری حاکم شرع وقت بود و سایر اعضای این هیات نیز ابراهیم رئیسی، مصطفی پورمحمدی و مرتضی اشراقی بودند.
نیری در مصاحبه جدید خود از اعدامهای ۶۷ به طور کامل دفاع کرده و با اشاره به «ترورهایی که در تهران و شهرهای دیگر اتفاق میافتاد» گفته است: «در این شرایط که نمیشود با قربانت بروم و فدایت بشوم کشور را اداره کرد.»
زندانیانی که در سال ۶۷ مخفیانه اعدام شدند در حال گذراندن حبس خود بودند و حتی دوره حبس برخی از آنان نیز به اتمام رسیده بود.
با این حال حسینعلی نیری گفت دلیل اعدام شدن آنها این بود که «در زندان دوباره شلوغ کردند و در فضای زندان، باز هم انسجام خودشان را داشتند و تشکیلات جدیدی هم درون زندان به وجود آورده بودند».
او اقدامات این تشکیلات جدید در زندانها را «قطع کردن سیم تلفن» و «شکستن لامپ» ذکر کرد.
حسینعلی نیری پیش از این درباره اعدامهای ۶۷ اظهار نظر علنی و مشروح چندانی نکرده بود. مصاحبه او نیز با «مرکز اسناد انقلاب اسلامی» صورت گرفته که ریاست آن با مصطفی پورمحمدی، دیگر عضو هیات مرگ، است.
ابراهیم رئیسی نیز که در سال ۶۷ به عنوان نماینده وقت دادستان در هیات مرگ حضور داشت، در اولین نشست خبری خود پس از اعلام پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری در پاسخ به پرسشی درباره اعدامها گفت از ابتدای مسئولیتش «مدافع حقوق بشر» بوده است و «باید مورد تقدیر و تشویق» قرار بگیرد.
