در ابتدای این گزارش که روز جمعه ۲۴ دیماه در وبسایت این نشریه منتشر شد آمده است این کارزار همان جنبش «من هم» است اما درباره آزارهای زنان در زمینه نوع پوشش آنها؛ «صدای زنان اهل خاورمیانه ساکن غرب، یا جاهای دیگر، که مجبور بودند حجاب داشته باشند یا همچنان حجاب دارند بلند شده است.»
این کارزار در روزهای اخیر با دو هشتگ فارسی و انگلیسی «بگذارید حرف بزنیم» و به ابتکار مسیح علینژاد روزنامهنگار و فعال حقوق بشر و حقوق زنان ساکن آمریکا به راه افتاده است.
به نوشته شارلی ابدو، این زنان با تاکید بر اینکه حجاب اسلامی یک لباس بیخطر یا حتی نوعی انتخاب نیست، امید دارند برخی فمینیستها که مدام تکرار میکنند حجاب یک انتخاب است صدایشان را بشنوند.
شارلی ابدو که خود در سالهای اخیر قربانی حملات اسلامگرایان در فرانسه شده به بهانهای که باعث به راه افتادن این کارزار شد نیز پرداخته و آن را «بزدلی و تسلیم روشنفکرانه در برابر اتهام اسلامهراسی» دانسته است.
چندی پیش نشریه انجمن پزشکی کانادا روی جلد خود عکسی از کودکان، از جمله یک دختربچه باحجاب، را منتشر کرد. پس از آن شریف امیل، جراح کودکان، در نامهای به این نشریه نوشت: «از ابزار سرکوب به عنوان نماد تکثر و فراگیری استفاده نکنید.»
پس از آن شورای ملی مسلمانان کانادا خواستار حذف فوری این نامه از وبسایت نشریه شد. این نامه بلافاصله حذف شد و سردبیر زن این نشریه از انتشار اظهارات «اشتباه، آسیبزننده و موهن» پزشک عذرخواهی کرد.
در پی این ماجرا مسیح علینژاد در توییتی که اولین توییت این کارزار بود یک عکس از کودکی خود را که روسری بر سر داشت در کنار عکسی از خود بدون حجاب اسلامی منتشر کرد و نوشت: «همراه شوید، عکسهای کودکی سرکوب شدهتان را با تجربهتان منتشر کنید.»
این روزنامهنگار تاکید کرد: «در ایران به ما گفتند از ۷سالگی حجاب نداشته باشی، شلاق، زندان، باتوم و اخراج از همه جا. در غرب به ما میگویند هیس! اعتراض شما باعث "اسلامهراسی" میشود. سکوت نکن، حرف بزن ما حق داریم از ایدئولوژی اسلامیستها بترسیم.»
شارلی ابدو با اشاره به راه افتادن کارزار «بگذارید حرف بزنیم» پس از توییت مسیح علینژاد نوشت: «این بار بزدلی عدهای شجاعت بسیاری دیگر را برانگیخت.»
این نشریه فرانسوی به توییتهای شماری از شهروندان غیرایرانی نیز که به این کارزار پیوستند اشاره کرده و نوشته است در این کارزار صدها داستان مشابه در توییتر منتشر شد که هم مخالف با نظرات مدافعان اسلامگرایی است که اتهامهای اسلامهراسی را مطرح میکنند و هم در تضاد با اظهارات برخی فمینیستهای غربی است که کورکورانه شعار «حجاب یک انتخاب است» را پذیرفتهاند.
مسیح علینژاد به شارلی ابدو گفته است: «راستش انتظار نداشتم پیام من چنین موجی در جهان ایجاد کند. این بار فقط زنان ایرانی صحبت نمیکنند. من میبینم که این کارزار چگونه بسیاری از زنان کشورهای مسلمان یا جوامع مسلمان در غرب را متحد کرده است. همه این ماجراها سرشار از درد است.»
علینژاد افزوده است: «ما سعی میکنیم به بقیه دنیا بفهمانیم که ما زنانی هستیم که تحت شریعت زندگی کردهایم، کسانی هستیم که ایدئولوژیهای اسلامی را بهتر میدانیم و حق داریم از همه بیرحمیهایی که متحمل شدهایم بهراسیم. من حق دارم که ماجرای خودم را روایت کنم.»
جمهوری اسلامی در بیش از چهار دهه گذشته با اعمال قانون تبعیضآمیز حجاب اجباری، آزادی زنان و مردان در پوشش اختیاری را نادیده گرفته و با دستگیری شهروندان عادی و فعالان مدنی و مجازاتهایی همچون زندان و شکنجههایی همچون شلاق، هرگونه مقاومت مدنی در این زمینه را سرکوب کرده است.
کارزارهایی که پیش از این برای اعتراض به اجباری بودن حجاب در ایران به راه افتاده به شدت از سوی جمهوری اسلامی سرکوب شده و شماری از فعالان حقوق زنان در این رابطه بازداشت شدهاند.
علاوه بر زنان و دخترانی که روسری بر سر چوب به حجاب اجباری معترض شدند، شماری از فعالان، از جمله یاسمن آریانی، منیره عربشاهی، مژگان کشاورز، فرشته دیدنی، صبا کرد افشارى و راحله احمدی، نیز بارها بازداشت و زندانی شدهاند.
