به گزارش بیبیسی جهانی، این مرد اسپرم خود را به «بانک اسپرم اروپا» در دانمارک اهدا کرد و نمونهها به ۶۷ کلینیک ناباروری در ۱۴ کشور فرستاده شدند.
به گفته مقامهای بلژیکی، این پرونده نشان میدهد نبود یک نظام ثبت سراسری در اروپا میتواند پیامدهای گستردهای برای سلامت و هویت کودکانی داشته باشد که از طریق اهدای اسپرم متولد میشوند.
چرا تعداد اهداکنندگان کم است؟
بر اساس این گزارش، اسپرم کمتر از پنج درصد داوطلبان استانداردهای لازم را از نظر تعداد، تحرک، شکل و همچنین توان زنده ماندن در فرآیند انجماد و نگهداری داراست.
در بریتانیا، محدودیت سنی ۱۸ تا ۴۵ سال برای اهداکنندگان اعمال میشود و غربالگری بیماریهای عفونی و برخی جهشهای ژنتیکی نیز الزامی است.
به گفته سارا نورکراس، مدیر موسسه آموزشی «پراگرس»، کمبود اسپرم اهدایی آن را به «کالایی ارزشمند» تبدیل کرده و بانکها و کلینیکها برای پاسخ به تقاضای موجود، تلاش میکنند «بیشترین بهره» را از اهداکنندگان فعلی ببرند.
انتخاب گزینشی اهداکنندگان
برخی بانکهای اسپرم به دریافتکنندگان اجازه میدهند پیش از تصمیمگیری، به اطلاعاتی مانند عکس، نمونه صدا، قد، تحصیلات یا شغل اهداکنندگان دسترسی داشته باشند.
این امکان روند انتخاب اسپرم را به فرآیندی مقایسهای و گزینشی تبدیل میکند.
آلن پیسی، استاد دانشگاه و متخصص باروری مردان، این شیوه را مشابه سازوکار اپلیکیشنهای دوستیابی توصیف کرد و گفت: «در نهایت، افراد با کنار گذاشتن و برگزیدن گزینهها، اهداکننده مورد نظر خود را انتخاب میکنند.»
محبوبیت اسپرم دانمارکی
دانمارک با برخورداری از بانکهای بزرگ اسپرم، به یکی از صادرکنندگان مهم این حوزه در اروپا تبدیل شده است.
اوله شو، بنیانگذار بانک اسپرم «کریوس اینترنشنال»، فرهنگ بازتر دانمارکیها را عامل رشد این بازار دانست.
او با تاکید بر اینکه در جامعه دانمارک تابوهای کمتری وجود دارد، افزود یکی دیگر از دلایل محبوبیت اسپرم دانمارکی به ویژگیهای ژنتیکی مرتبط است.
پرونده جنجالی اخیر در دانمارک باعث شد فرانک واندنبروک، معاون نخستوزیر بلژیک، خواستار برقراری یک سازوکار نظارتی در سطح اروپا شود.
همزمان «انجمن اروپایی تولیدمثل انسان و جنینشناسی» سقف ۵۰ خانواده برای هر اهداکننده در اتحادیه اروپا را پیشنهاد کرد.
جان اپلبی، اخلاقپژوه پزشکی در دانشگاه لنکستر، پیامدهای استفاده گسترده از اسپرم را «میدان مین اخلاقی» خواند.
او تاکید کرد مسئولیت کلینیکها این است که «تعداد دفعات استفاده از یک اهداکننده» را کنترل کنند، هرچند رسیدن به مقررات جهانی در این حوزه «بسیار دشوار» است.