مطالب بیشتر
کمپ تابستانی «میستیک» در مرکز این منطقه سیلزده، سهشنبه ۱۷ تیر در بیانیهای اعلام کرد در سوگ از دست دادن ۲۷ تن از کودکان و کارکنان این مرکز است.
۱۱ نفر از اعضای این کمپ کماکان مفقود هستند.
شبکه انبیسی نیوز نیز ۱۷ تیر به نقل از مقامهای شهرستان کِر از کشته شدن ۸۴ نفر در این منطقه شامل ۵۶ بزرگسال و ۲۸ کودک خبر داد.
عملیات نجات همچنان ادامه دارد و تیمهای امدادی در حال جستوجو در مناطق آسیبدیده هستند، اما با گذشت چهار روز از سیلاب، احتمال زنده بودن مفقودشدگان بهشدت کاهش یافته است.
شهردار کرویل، بزرگترین شهر منطقه کر، با اشاره به شرایط کنونی این منطقه گفت: «این هفته، هفتهای سخت خواهد بود.»
در جریان عملیات امداد، یک پهپاد خصوصی ۱۶ تیر با یک بالگرد جستوجو در منطقه سیلزده برخورد کرد و موجب فرود اضطراری آن شد. این حادثه تلفات جانی نداشت، اما بالگرد از کار افتاد.
به گزارش رویترز، با وجود فروکش کردن بخشی از سیلاب، پیشبینیها از تداوم بارش باران در مناطق مرکزی تگزاس خبر میدهند.
سازمانهای امدادی نیز نسبت به احتمال وقوع دوباره سیلابهای ناگهانی هشدار دادهاند و وضعیت اضطراری در منطقه همچنان برقرار است.
مقامهای محلی اعلام کردند بارشهای سنگین در مدتزمانی کوتاه در ۱۳ تیر، بسیار فراتر از پیشبینیها بود و بهسرعت باعث طغیان دو شاخه رودخانه گوادالوپ شد.
مدیر شهر کرویل گفت بهدلیل سرعت وقوع حادثه، امکان تخلیه ایمن افراد از منطقه وجود نداشت.
این در حالی است که پیشتر طرح نصب سامانه هشدار سیلاب بهدلیل هزینه بالای آن کنار گذاشته شده بود.
در واکنش به انتقادها، دن پاتریک، معاون فرماندار تگزاس، وعده داد ایالت در صورت ناتوانی دولت محلی، هزینه نصب سیستم هشدار سیل در کرویل را تا تابستان آینده تامین خواهد کرد.
او افزود: «اگر آژیر هشدار داشتیم، شاید جان افرادی نجات پیدا میکرد.»
اداره ملی هواشناسی هشدار داده بارشهای بیشتری در راه خواهد بود و ممکن است در برخی مناطق تگزاس هیل کانتری تا ۲۵ سانتیمتر دیگر باران ببارد.
زمینهای اشباعشده از آب و انباشت آوار در بستر رودخانه، خطر وقوع مجدد سیلاب را افزایش دادهاند.
دانشمندان هشدار میدهند که گرمایش جهانی به افزایش احتمال بارشهای شدید و وقوع سیل منجر شده است.
داویده فاراندا، پژوهشگر مرکز ملی تحقیقات فرانسه، در اینباره گفت: «چنین رخدادهایی دیگر در دنیای گرمشده امروز ما استثنا محسوب نمیشوند.»
در بیانیه هفتاد و ششمین هفته کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» که سهشنبه ۱۷ تیرماه منتشر شد، با اشاره به اینکه از ابتدای تیرماه تاکنون، حداقل ۲۴ نفر و از ابتدای سال جاری دستکم ۴۲۸ نفر در ایران اعدام شدهاند، آمده است این ارقام «نشانگر بخشی از نقض فاحش و سیستماتیک حقوق بشر در ایران» است.
این کارزار در بیانیه خود صدور حکم اعدام برای پنج زندانی سیاسی بازداشتشده در خیزش «زن زندگی آزادی» را شدیدا محکوم کرد و این احکام را «غیرانسانی و دور از دادرسی منصفانه» توصیف کرد.
علی (سوران) قاسمی، پژمان سلطانی، کاوه صالحی، رزگار بیگزاده بابامیری و تیفور سلیمی بابامیری، زندانیان سیاسی هستند که از سوی دادگاه انقلاب ارومیه به اعدام محکوم شدهاند.
این احکام بابت اتهامات «بغی»، «محاربه» و «سردستگی و تشکیل گروه مجرمانه باغی» و طبق گزارش رسانههای حقوقبشری، بدون توجه به گزارشهای مربوط به شکنجه و اعترافات اجباری صادر شدهاند.
زندانیان عضو کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» در بخش دیگری از بیانیه خود با اشاره به حملات مرگبار اخیر نیروهای امنیتی در همدان و خاش، نسبت به گسترش خشونت حکومتی و سرکوب اقلیتها، بهویژه زنان، هشدار دادهاند.
آنها حکومت را به سوءاستفاده از شرایط پساجنگ برای ارعاب جامعه متهم و تاکید کردند که این نمونهای بارز از ماهیت زنستیزانه جمهوری اسلامی و هراس حکومت از اعتراضات مردمی و تلاش برای ارعاب جامعه است.
در این بیانیه به هشدار مای ساتو، گزارشگر ویژه حقوقبشر سازمان ملل، درباره سوءاستفاده جمهوری اسلامی از بحران منطقهای برای سرکوب بیشتر اقلیتها و مخالفان اشاره شده و بر لزوم پایبندی به تعهدات حقوق بشری بینالمللی تاکید شده است.
این کارزار همچنین نسبت به سرنوشت زندانیانی چون احمدرضا جلالی هشدار داد و جامعه جهانی را به ایستادگی در برابر سیاستهای ارعاب و اعدام فراخواند و اعلام کرد که مقاومت برای پایان دادن به چرخه خشونت و سرکوب تا رسیدن به آزادی ادامه خواهد داشت.
اعتصاب غذای زندانیان عضو کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» از نهم بهمن ۱۴۰۲ با درخواست توقف صدور و اجرای این احکام آغاز شد و در هفتاد و ششمین هفته آن زندانیان محبوس در ۴۷ زندان سراسر ایران دست به اعتصاب غذا زدهاند.
سازمان صلیب سرخ سهشنبه ۱۷ تیر اعلام کرد خود را برای موج جدید بازگشت اهالی افغانستان از ایران آماده میکند؛ موجی که به گفته نهادهای بشردوستانه، فشار سنگینی بر سیستم امدادرسانی وارد میکند.
بر اساس دادههای کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد (UNHCR)، از آغاز سال جاری میلادی، بیش از ۱.۲ میلیون نفر از ایران به افغانستان بازگردانده شدهاند.
این بازگردانده شدن، بهویژه از زمان آغاز حملات متقابل میان جمهوری اسلامی و اسرائیل در جریان جنگ ۱۲ روزه افزایش یافته است.
سامی فاخوری، رییس هیات افغانستان در سازمان بینالمللی صلیب سرخ، در یک نشست خبری در ژنو گفت که شخصا شاهد بازگشت اتوبوسهای حامل مردم به گذرگاه مرزی اسلامقلعه در ولایت هرات بوده است.
او افزود: «ما انتظار داریم که یک میلیون نفر دیگر، یا شاید بیشتر، از ایران به افغانستان بازگردند.»
بازگشتیهای اجباری و آینده مبهم
فاخوری در ادامه نسبت به آینده این بازگردانده شدنها ابراز نگرانی کرد و توضیح داد که بسیاری از این اهالی افغانستان سالها پیش کشورشان را ترک کردهاند و اکنون بیخانمان هستند.
او گفت: «اکثریت آنها در تصمیمگیری برای بازگشت هیچ نقشی نداشتند. آنها را سوار اتوبوس کردند و به مرز بردند.»
افغانستان در حال حاضر با یک بحران انسانی جدی مواجه است و نهادهای امدادرسان هشدار میدهند ورود تازهواردان از ایران - علاوه بر صدها هزار نفری که از پاکستان نیز به بازگشت واداشته شدهاند - خطر بیثباتسازی بیشتر را به همراه دارد.
ظرفیت نهادهای امدادی برای اسکان، تغذیه و خدمات پزشکی همین حالا نیز به مرز فروپاشی رسیده و گزارشهای میدانی حاکی از آن است که بسیاری از بازگشتیها بدون سرپناه و حتی دسترسی به آب آشامیدنی سالم، به مناطق مرزی میرسند.
منابع ناکافی و زخمهای روانی
فاخوری با اشاره به نیازهای اضطراری در مرز و اردوگاههای موقت، گفت که فراخوان صلیب سرخ برای تامین ۲۵ میلیون فرانک سوئیس (معادل ۳۱.۴ میلیون دلار آمریکا) برای کمک به بازگردانده شدهها تنها به اندازه ۱۰ درصد تامین مالی شده است.
به گفته او، ادامه این وضعیت ممکن است توان عملیاتی گروههای امدادی را در طول ماههای آینده فلج کند.
فاخوری هشدار داد: «اگر تامین مالی به موقع انجام نشود، ممکن است نتوانیم حتی ابتداییترین خدمات را برای بازگشتیها فراهم کنیم.»
همزمان، نگرانیها نسبت به تبعات اجتماعی و روانی این بازگشتهای اجباری رو به افزایش است.
بابر بلوچ، سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، در همان نشست خبری در ژنو گفت که روزانه دهها هزار نفر از ایران به افغانستان میرسند.
او تاکید کرد تنها در روز چهارم ژوئیه، بیش از ۵۰ هزار نفر از مرز عبور کردهاند؛ عددی که او آن را «بیسابقه» خواند.
بلوچ همچنین نسبت به جدایی اعضای خانوادهها در این فرآیند هشدار داد و گفت که بسیاری از افراد بدون اطلاع از محل بستگان خود یا در حالی که کودکان و سالمندانشان در مرزهای دیگر ماندهاند، وارد افغانستان میشوند.
او افزود: «زخمهای روانی این بازگشت اجباری برای افغانها ماندگار خواهد بود.»
این نگرانی بهویژه در مورد کودکانی مطرح است که به یکباره از مدرسه، زبان، شبکههای اجتماعی و فضای زندگی در ایران جدا شدهاند و اکنون بدون چشماندازی روشن به افغانستان بازگردانده میشوند.
