با وجود کسری شدید انرژی در ایران، آمارهای رسمی حاکی از افزایش صادرات برق و گاز کشور است. ایران از سال گذشته با کسری برق و گاز در تمام فصول سال مواجه شده، اما آمارهای رسمی نشان میدهد حکومت نهتنها اقدام به قطع صادرات این حاملهای انرژی نکرده، بلکه این روند را افزایش نیز داده است.
بر اساس آمارهای ماهانه جدید سازمان تنظیم بازار انرژی ترکیه، این کشور در فاصله مارس ۲۰۲۴ تا پایان فوریه ۲۰۲۵ (تقریبا معادل سال گذشته خورشیدی ایران)، حدود ۶ میلیارد و ۱۴۲ میلیون متر مکعب گاز از ایران دریافت کرده که نسبت به بازه زمانی مشابه در سال پیش از آن، ۵ درصد افزایش نشان میدهد.
عراق، دومین مشتری گاز ایران، خریدار بخش اعظم برق صادراتی این کشور نیز به شمار میرود.
تاکنون هیچ گزارش رسمی از میزان تحویل گاز ایران به عراق در سال ۱۴۰۳ منتشر نشده، اما آمارهای وزارت نیرو حاکی از آن است که سال گذشته مجموع صادرات برق ایران به ۵.۲ تراوات ساعت رسیده که نسبت به سال قبل آن ۶ درصد و نسبت به سه سال پیش حدود ۱۳ درصد افزایش یافته است.
دلیل ادامه صادرات برق و گاز
بودجه سال جاری دولت جمهوری اسلامی صادرات ۱۶ میلیارد متر مکعب گاز به ارزش ۵ میلیارد دلار را پیشبینی کرده که از لحاظ حجمی ۱۵ درصد بیشتر از رقم در نظر گرفتهشده در قانون بودجه سال گذشته است.
نکته اینجاست که ایران تنها کمی بیش از ۶ درصد گاز تولیدی خود را صادر میکند، اما بهدلیل اختلاف چشمگیر قیمت گاز در داخل کشور و بازارهای منطقه، درآمد بودجه دولتی از صادرات همین میزان گاز بیشتر از ۲۴۰ میلیارد متر مکعب فروش سالانه داخلی گاز است.
وضعیت مشابهی در حوزه برق نیز حاکم است.
افزایش صادرات برق و گاز ایران در حالی صورت میگیرد که دولت در تامین گاز مورد نیاز داخل، از جمله برای نیروگاههای تولید برق، ناتوان است؛ موضوعی که به اعمال محدودیتهای شدید در تامین برق صنایع و همچنین خاموشیهای گسترده در بخش خانگی منجر شده است.
یکی از مدیران یک شرکت تولید محصولات پتروشیمی در تبریز به ایراناینترنشنال گفت: «در حال حاضر، سه روز در هفته دولت برق کارخانه را قطع میکند و یک روز در هفته نیز با قطع آب مواجه هستیم.»
او که به خاطر ملاحظات امنیتی نخواست نامش ذکر شود، افزود تولید برق با استفاده از ژنراتورهای گازوئیلی نیز به صرفه نیست: «هماکنون هر لیتر گازوئیل برای استفاده در بخش صنعتی به زحمت به قیمت ۱۵ هزار تومان پیدا میشود؛ یعنی ۵۰ برابر نرخ گازوئیل سهمیهای خودروها».
نوبت افزایش قیمت گازوئیل حوزه حمل و نقل
اخیرا دولت طی مصوبهای خبر داد گازوئیل مصرفی خودروها را نیز سه نرخی خواهد کرد؛ نرخ سوخت سهمیهای، نیمه یارانهای و نرخ برابر با هزینه تولید.
این مصوبه رقمی برای این نرخها اعلام نکرده، اما هزینه تولید گازوئیل در کشور حدود ۲۸ هزار و ۵۰۰ تومان گزارش شده است که تقریبا ۱۰۰ برابر نرخ سهمیهای فعلی خودروها است.
یک سند محرمانه وزارت نفت که به رویت ایراناینترنشنال رسیده، نشان میدهد سال ۱۴۰۳ تولید گازوئیل در کشور حدود ۳.۵ درصد و مصرف آن ۷.۵ درصد رشد داشته است.
در مجموع، سال گذشته روزانه بهطور متوسط بیش از ۱۲۰ میلیون لیتر گازوئیل در کشور مصرف شده که ۵ میلیون لیتر بیشتر از تولید پالایشگاهها بوده است.
این کسری از طریق تهاتر با مازوت در بازارهای خارجی جبران شده است. نیمی از سوخت گازوئیل در بخش حمل و نقل و نیمی دیگر در بخش صنایع، نیروگاههای برقی و غیره صرف میشود.
ارجاع بخش صنعتی به واردات مستقیم برق
در میانه اعمال محدودیتهای شدید تحویل انرژی به صنایع، محمداللهداد، معاون انتقال و تجارت خارجی شرکت تولید، انتقال و توزیع نیروی برق (توانیر)، ۳۰ اردیبهشت اعلام کرد صنایع بزرگ میتوانند با استفاده از خطوط تبادلی شبکه، نسبت به واردات برق مورد نیاز خود از کشورهای جمهوری آذربایجان و ترکیه اقدام کنند.
با توجه به اختلاف شدید قیمت برق در داخل و خارج از ایران، مشخص نیست اصولا تامین مستقیم برق صنایع از طریق واردات برای آنها مقرون به صرفه خواهد بود یا خیر.
همچنین افزایش چشمگیر هزینه برق صنایع، به جهش قیمت محصولات نهایی آنها منجر خواهد شد که به نوبه خود به تورم افسارگسیختهتر در کشور دامن خواهد زد.
جمهوری آذربایجان و ترکیه تا یک دهه پیش خود مشتری برق ایران بودند، اما هماکنون هر دو کشور به کمک توسعه سریع انرژیهای خورشیدی و بادی، به صادرکننده عمده برق تبدیل شدهاند.
آیا واردات برق مشکلی را حل میکند؟
بررسیهای ایران اینترنشنال نشان میدهد ظرفیت زیرساختهای موجود برای انتقال برق جمهوری آذربایجان و ترکیه به ایران، تنها ۸۵۰ مگاوات برق است؛ در حالی که ایران در فصول سرد سال با ۱۵ هزار مگاوات و در فصول گرم سال با ۲۵ هزار مگاوات کسری برق مواجه است.
بدین ترتیب حتی اگر از کل ظرفیت زیرساختهای انتقال برق دو کشور همسایه استفاده شود، تنها ۳.۴ درصد کسری برق ایران در تابستان حل خواهد شد.
برای درک بهتر عمق کسری برق ایران بایستی به این نکته اشاره کرد که اگر ارمنستان، جمهوری آذربایجان و ترکمنستان کل برق تولیدی خود را دو دستی تحویل ایران دهند، باز هم کسری برق کشور حل نمیشود.
این سه کشور پارسال ۳.۴ تراوات برق به ایران تحویل دادند که معادل کمتر از یک درصد برق مصرفی کشور بود، اما ایران ۱.۵ برابر این رقم نیز صادرات برق داشت.
وضعیت گاز کشور حتی بدتر از برق است. ایران طی چند سال گذشته، سالانه تنها ۲ درصد رشد تولید برق و ۲ درصد رشد تولید گاز داشته، در حالی که رشد مصرف، بیش از سه برابر این ارقام بوده است.
«زن و بچه» آخرین ساخته سعید روستایی پنج شنبه اول خرداد در بخش مسابقه جشنواره کن به نمایش درآمد.
فیلم داستان زنی پرستار به نام مهناز را روایت میکند که با دو فرزند ۱۴ و ۸ سالهاش در کنار مادر و خواهرش زندگی میکند.
او عاشق مردی از همکارانش است و میخواهد با او ازدواج کند، اما شبی که خانواده مرد برای خواستگاریاش میآیند، اتفاقات عجیبی میافتد که زندگی این زن را بهشدت تحت تاثیر قرار میدهد.
روستایی در پاسخ به اعتراضات به این فیلم و تهیهکنندهای که حکومتی لقب گرفته، در مجله ورایتی بیانیهای منتشر کرد که دو نکته آن واجد اهمیت است: اول اینکه فیلمش را «مستقل» مینامد و دوم اینکه فیلمش را «در حمایت از حق و حقوق زنان» میخواند.
مورد اول و جنجالهای پیرامونی موضوعی فرامتن است - و مساله این مقاله نیست - اما ادعای دوم دقیقا به خود فیلم بازمیگردد و باید به آن پرداخت: حمایت از حق و حقوق زنان، اما کماکان با نگاه بسته مردسالار.
درست است که فیلم را یک زن پیش میبرد (زنی که از سوی اطرافیان و اجتماع تحت فشار قرار میگیرد)، اما نگاه مردسالار فیلمساز در بسیاری از صحنههای فیلم خودش را به رخ میکشد و در نهایت فیلم را به اثری درباره زنان و نه در حمایت از آنان بدل میکند.
شخصیت اصلی فیلم بهشدت منفعل به نظر میرسد و در نهایت - به طرز غیرقابل باوری - تن میدهد به تمام کلیشههای رایج و پذیرش جهان مردسالار اطرافش.
در نهایت فیلمساز ناخودآگاه به این نتیجه میرسد که زن بهرغم مظلومیتش چارهای جز تن دادن به این وضع و پذیرش تام و تمام آن ندارد.
در صحنهای که میتوانست پایانی نجاتبخش برای فیلم باشد، زن در آستانه انتقام از دنیای مردسالار اطرافش، دست به عملی غریب میزند، اما محافظهکاری فیلمساز - و تن دادنش به سانسور و نیازش به مجوز - اجازه پایان فیلم به این شکل را به او نمیدهد.
در نتیجه روستایی تن میدهد به پایانی بسیار کلیشهای و تعجببرانگیز که در آن جدا ایستادن مرد از خانواده، بیش از آنکه نوید نکتهای مثبت در زندگی این زن باشد، نشان از انفعال غیرقابل پذیرش او دارد که حداقل نسل زِد - با طوفان تغییر اجتماعیای که از خود به نمایش گذاشته - حاضر به پذیرش آن نخواهد بود.
در واقع شخصیت اصلی فیلم به شکل غریبی به خود فیلمساز نزدیک میشود؛ فیلمسازی که پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی» - و اینکه حتی چهره خیابانهای شهر بهکل تغییر کرده - میگوید «مجبور است که حجاب را رعایت کند» و حالا زنان فیلمش را - حتی در داخل خانه، جایی که مردی هم وجود ندارد - با حجاب به تصویر میکشد.
این نوع انفعال و تن دادن به اجبارهای جامعه - آن هم جامعهای که حالا بهشدت دگرگون شده - نشان از نگاه کهنهای دارد که بر سرتاسر فیلم سایه میافکند: داستان فیلم اساسا بر باوری فیلمفارسی شکل میگیرد؛ اینکه زن میترسد پسر ۱۴ سالهاش با ازدواج او مخالفت کند (اصلا چرا یک زن باید از پسر نوجوانش بترسد؟)، در حالی که این نوع تفکر اساسا کهنه و کلیشهای با مساله «حمایت از حق و حقوق زنان» تناقض عجیبی دارد (ضمن اینکه این نوع داستان بیشتر به درد فیلمفارسیهای دهه ۴۰ میخورد).
اشاره به قوانین ضد زن در جامعه هم تنها در حد اشارههای مختصر خارجیپسند در فیلم وجود دارد و فیلمساز اساسا به مرحله نقد آنها نزدیک هم نمیشود.
از سوی دیگر، یک پیچ داستانی غیرقابل باور نیمه دوم فیلم را در هوا معلق میکند: اینکه یک خواستگار زنباز در شب خواستگاری این چنین دل خواهر عروس را میبرد، در منطق فیلم اساسا غیرقابل باور است و در راستای منطق فیلمفارسی کارکرد دارد و نه یک فیلم اجتماعی امروزی.
همین نوع نگاه را در صحنه گفتوگوی دو خواهر میبینیم: در صحنهای غیرقابل باور دیالوگهایی کلیشهای را رد و بدل و هر دو گریه میکنند.
همینطور صحنه اعتراض به ناظم مدرسه که هم از حیث اجرا و هم دیالوگ بسیار ضعیف از کار درآمده و نمیتواند تماشاگر را با منطق داستانی فیلم همراه کند.
با آنکه به نظر میرسد فیلمساز این نوع شخصیتها و اتفاقات را در زندگیاش تجربه کرده و با آنها آشناست، اما در نهایت قدرت خلق تصویریشان را ندارد، به ویژه که این بار مستقیما میخواهد به جهان زنانهای بپردازد که بهجز مابه ازای بیرونی، نیاز به درک و شناخت پیچیدگیهای جهان زنانه دارد که با نگاه مردانه فیلمساز در تناقض غریبی است.
با آنکه فیلمساز سعی دارد در تغییری محسوس فیلمی تصویریتر از اثر قبلیاش ارائه دهد (برای اولین بار فرصت میدهد به کمی سکوت و فیلم بهرغم وراجی مداوم شخصیتها، کم دیالوگتر است از برادران لیلا)، اما کماکان شخصیتها در سطح میمانند (چه قهرمان داستان، چه مردی کلیشهای که مشخص نیست اصلا در پی چیست و از همه بدتر خواهر ۲۵ سالهای که به یک بچه میماند).
نوع کارگردانی هم کماکان بافاصله است، به گونهای که حضور فیلمساز در پشت صحنه حس میشود و همه چیز شکلی تصنعی به خود میگیرد.
عباس عراقچی در نامهای به دبیرکل سازمان ملل، حمله احتمالی اسرائیل به تاسیسات اتمی جمهوری اسلامی هشدار داده و ابراز نگرانی کرده است.
مرتضی کاظمیان، تحلیلگر سیاسی و عضو تحریریه ایراناینترنشنال گفت: «در روزهای گذشته برخی از مقامهای نظامی جمهوری اسلامی به حمله احتمالی اسرائیل اشاره کرده بودند. آنها از پاسخ متقابل سخن گفتند و تهدیدهایی مطرح کردند. همچنین، سفیر جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد نیز مواضعی مشابه اتخاذ کرده بود.»
او افزود: «اما آنچه وضعیت را وارد مرحلهای تازه کرده، انتشار نامهای مفصل از عباس عراقچی است که خطاب به آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، رییس شورای امنیت و دبیرکل آژانس بینالمللی انرژی اتمی نوشته شده است.»
کاظمیان تاکید کرد: «ارسال این نامه نشان میدهد که تهدید حمله احتمالی اسرائیل، فراتر از گمانهزنیهای رسانهای یا گزارشهای غیررسمی، به عنوان یک خطر جدی از سوی جمهوری اسلامی ارزیابی شده است.»
عباس عراقچی، وزیر خارجه جمهوری اسلامی گفت آمریکا با جمهوری اسلامی مذاکره میکند چون تحریمهایش فلجکننده نبوده است.
مرتضی کاظمیان، عضو تحریریه ایراناینترنشنال، صحبتهای عراقچی را وارونهگری واقعیت و بیتوجهی به مسئولیت اصلی وزارت خارجه در حل بنیادین تنش با آمریکا میداند.
مرتضی کاظمیان، عضو تحریریه ایراناینترنشنال درباره دور پنجم مذاکرات تهران و واشینگتن گفت: «جمهوری اسلامی در ضعیفترین موقعیت خود در دیپلماسی قرار دارد و آمریکا نیز این را میداند؛ به همین دلیل تمایل تهران برای مذاکره و حلوفصل مسائل با آمریکا بسیار بیشتر است.»
مئیر جاودانفر، تحلیلگر مسائل اسرائیل، در گفتوگو با ایراناینترنشنال درباره تیراندازی مرگبار واشینگتن گفت: «اشتباهات اسرائیل و شکست در روند صلح با فلسطینیان قابل انکار نیست، اما به نظر میرسد در حال حاضر مسئله فلسطین به بهانهای برای نفرتپراکنی علیه اسرائیلیها و یهودیان در سراسر جهان تبدیل شده است.»